Afscheid van Morry
Vanavond 27 december 2007 hebben we Morry moeten laten inslapen met veel verdriet. Zijn gezondheid ging snel achteruit en het beste wat we konden doen was hem uit zijn lijden te verlossen. Zou jij deze bijlage op de site willen zetten aub als herinnering aan Morry. Annick Cools
Afscheid van Zara
Wij hebben maandag 24 september 2007 ons Zara laten inslapen, met veel pijn en verdriet. Ze was helemaal op, ze had een paar dagen geleden, nog maar eens een epilepsie aanval gehad, en dezelfde avond nog twee. Na één aanval had ze al een paar dagen nodig om te recupereren, maar drie aanvallen na elkaar dat kon ze niet meer aan. Ze is een dag en een nacht helemaal lam geweest, elke spier in haar mooie poten waren verkrampt. Ze heeft dan in de keuken op de grond gelegen,
Ze had zoveel pijn, dat we haar niet konden verplaatsen. Twee van onze dochters hebben dan om beurt, naast haar, de wacht gehouden, om haar te laten drinken en haar proper te houden. Voor ze naar school gingen. Overdag kwam de buurvrouw langs om een paar uren te wakken, onze andere dochter die niet meer thuis woont kwam in de namiddag. En wij zaten op vakantie in Egypte. De dierenarts heeft haar nog een paar keer bezocht en een inspuiting gegeven met cortisone en pijnstiller. Toen we uit verlof thuis kwamen was ze een beetje beter en kon ze terug min of meer lopen.
Ze heeft nog 2 dagen redelijk geweest en zelfs nog eens mee gaan wandelen
met ons en onze Rottweiler. Maar het heeft niet meer mogen baten, ze werd
met het uur slechter.
Dat waren haar laatste krachten. Ze was ondertussen toch ook al 13 jaar.
Maandagvoormiddag kon ze terug niet meer lopen, en zakte steeds door haar
poten. En bleef dan liggen, waar ze viel.
Dan hebben we de arts laten komen, en in overleg met hem, haar laten
inslapen.
Ze is dan stilletjes in slaap gevallen en vertrokken naar de hondenhemel,
bij haar broers en zussen.
Dit was geen waardig leven meer voor haar en voor ons.
Wat wij nu doormaken, hoef ik je niet uit te legen zeker.
Verdriet, verdriet en nog eens verdriet, alles loop vierkant en verkeerd. Ons gezin is stil
gevallen, en loopt op automatische piloot, we zien en horen ons Zara overal,
ze is hier nog, ze loop hier rond.
Maar toch zijn we haar ongelofelijk dankbaar voor wat we van haar gekregen
hebben.
Ik wou je dit droevig nieuws laten weten, en als er mensen zijn die
inlichtingen nodig hebben over epilepsie bij greyhonden, mag je ons
e-mailadres en onze gegevens doorgeven.
Nog vele groetjes uit Buggenhout
Betty, Marcel, Sophie, Annemarie, Katrien en Lady
Afscheid van Inma
Inma, we hebben jou bijna 2 jaar bij ons mogen houden.
Je was van een extreem bange en wantrouwige galga opengebloeid tot een aanhankelijke, lieve, speelse meid, een pracht van een hond.
De wonde aan je pootje was genezen, je kon rennen en spelen zonder pijn, en je genoot van elk moment.
Je vrolijke begroeting 's morgens, je spel met de andere honden, je kusje voor het slapengaan...
we missen die kleine dingen nog elke dag. Je overleed op 29 december 2006, nadat je was kunnen ontsnappen uit de tuin, jagend op een duif.
Dat hadden ze je geleerd in Spanje, dat was wat je het liefste deed, je favoriete bezigheid!
Nadat je overreden was en je onder die auto vandaan werd gehaald, hebben we je terug meegenomen naar huis om onszelf en ook de andere honden
toe te laten afscheid van je te nemen. Jouw zeteltje werd al snel ingenomen door een treurende Juanchi, en ook Pitirim, Tio en Elmo lagen heel
stilletjes op het kussen naast de zetel. Nieuwjaar 2007 hebben we in mineur doorgebracht.
De enige troost die we hebben is te weten dat je bij ons kreeg wat je verdiende: een "thuis".
Het heeft niet lang mogen duren, maar je was er zichtbaar blij mee.
Vaarwel lieve Inma, de leegte die je achterlaat blijft en de beelden van het ongeluk staan nog steeds vers in ons geheugen, maar mettertijd zullen we die leegte kunnen opvullen met de herinneringen aan de mooie momenten die we met jou hadden.
Fam. Cambré, Zandhoven
Dit is het verhaal van Joseph – door iedereen Jefke genoemd
In januari 2001 besloten we over te gaan tot de adoptie van een "mishandelde sukkelaar" uit Spanje. We kwamen in contact met Josephine en zo ook met Jefke. Hij zat al een tijdje bij haar en was ook al eens teruggebracht omdat het tussen hem en zijn toenmalige eigenaar niet echt klikte. We waren direct verkocht toen we hem zagen want hij kon zichzelf aardig aan de man brengen...
Hij paste zich snel aan aan zijn nieuwe gezin. Hele dagen languit op de zetel liggen slapen – 't was echt wel een hondenleven. Regelmatig een dikke knuffel van de baasjes en het kindje, lekker verwend worden met hapjes en iedere dag een wandeling – soms niet altijd met evenveel zin: te warm, te koud of teveel regen deden hem al terugdraaien aan de voordeur. Natuurlijk haalde hij ook al wel eens kattekwaad uit: zo moesten de siertaarten van het vrouwtje, asperges die stonden af te koelen, een sofa en het lunchpakket van onze logés eraan geloven. Maar dit woog niet op tegen zijn vriendelijke en zachte karakter! Ook in de buurt was hij gekend en geliefd: iedereen stopte even voor een aai over zijn bolletje of een snoepje. De speelkameraadjes van onze dochter waren ook helemaal weg van hem. En hij liet zich die aandacht welgevallen!
Maar anderhalve maand geleden sloeg het noodlot toe. Hij kreeg chronische diarree. Na spuiten, medicijnen, bloedonderzoek en echo's viel eindelijk het verdict: darmkanker. De laatste 5 dagen ging hij snel achteruit. Uiteindelijk hebben we dan donderdag 9 augustus de knoop doorgehakt. Het was voor hem geen leven meer op deze manier en dit verdiende hij ook niet. De dierenarts kwam om hem thuis, in zijn vertrouwde omgeving, te laten inslapen. Vooraf hebben met met z'n drietjes nog een uur bij hem gezeten om afscheid te nemen. Dit was heel intens: hij keek ons telkens één voor één diep in de ogen – net of hij ons nog vanalles wilde vertellen. Zo is hij daarna zachtjes in onze armen ingeslapen. Natuurlijk met de nodige tranen en die dag huilde de hemel een hele dag met ons mee.
Nu blijft een enorme leegte achter want hij was echt wel ons maatje. We zijn enorm dankbaar dat we hem hebben gehad, onze hond uit de duizend.
Tenslotte hebben we 6,5 jaar het voorrecht gehad om deze schat in ons midden te hebben.
Afscheid nemen doet altijd pijn. Daarom, Jefke, we zullen je nooit vergeten. Rust zacht en dikke knuffel!
Albert, Inge en Sarah
In memoriam geadopteerde honden Greyhounds Rescue Vorige 3 Volgende